Του Γιώργου Γαρυφάλλου
Η νέα “κανονικότητα” του Έλληνα εργαζόμενου!
Ψηφίστηκε στη Βουλή το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που, μεταξύ άλλων, δίνει τη δυνατότητα για εργασία έως και 13 ώρες την ημέρα, με προσαύξηση 40% στις αποδοχές.
Μια ρύθμιση που παρουσιάζεται ως “ευελιξία”, αλλά στην πράξη ανοίγει την πόρτα σε μια σκληρή πραγματικότητα χωρίς όρια.
Δεκατρείς ώρες δουλειά, δύο τουλάχιστον ώρες στους δρόμους για να πας και να γυρίσεις…
Κι αν μείνουν εννιά ώρες, αυτές πρέπει να φτάσουν για ύπνο, φαγητό, παιδιά, υποχρεώσεις, ξεκούραση, ζωή.
Εννιά ώρες για να προλάβεις να είσαι άνθρωπος.
Η “εξαίρεση” που φοβόμαστε πως θα γίνει κανόνας.
Οι κυβερνητικοί μιλούν για “εξαιρετικές περιπτώσεις” και “προαιρετικότητα”.
Αλλά όλοι ξέρουμε πως στην ελληνική αγορά εργασίας, όταν η εξαίρεση συναντά την ανάγκη και την ανεργία, μετατρέπεται γρήγορα σε υποχρέωση.
Κανείς δεν θα πει “όχι” σε έναν εργοδότη που τον πιέζει, γιατί ξέρει ότι πίσω του περιμένουν δεκάδες άλλοι.
Κι έτσι, σιγά σιγά, θα έχουμε εργαζόμενους εξαντλημένους, χωρίς κοινωνική ζωή, χωρίς ενέργεια, χωρίς φωνή.
Εργαζόμενους που θα ζουν για να δουλεύουν, αντί να δουλεύουν για να ζουν.
Το δικαίωμα στην ξεκούραση δεν είναι πολυτέλεια
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό.
Είναι ανθρώπινο.
Η κούραση, η σωματική εξάντληση και το ψυχικό άδειασμα θα μετατραπούν σε ένα νέο, αόρατο κοινωνικό κόστος.
Παιδιά που θα βλέπουν τους γονείς τους μόνο όταν κοιμούνται.
Άνθρωποι που δεν θα προλαβαίνουν να ζήσουν τις στιγμές που αξίζουν.
Μας λένε πως το μέτρο δίνει ευκαιρίες, πως “κανείς δεν υποχρεώνεται”.
Μα ποιος το πιστεύει αυτό όταν οι συνθήκες αναγκάζουν τόσους να δέχονται τα πάντα για να μη χάσουν τη δουλειά τους;
Η πολιτεία όφειλε να προστατεύσει, όχι να επιμηκύνει την εξάντληση.
Το να εργάζεται κάποιος 13 ώρες την ημέρα δεν είναι “πρόοδος”, είναι επιστροφή σε σκοτεινές εποχές.
Η πραγματική πρόοδος θα ήταν να εξασφαλιστούν αξιοπρεπείς μισθοί, σταθερό ωράριο, και ένα κράτος που σέβεται τον χρόνο του πολίτη.
Αν η κυβέρνηση θέλει να μιλήσει για “ευελιξία”, ας τη δώσει στον άνθρωπο όχι στο αφεντικό.
Ας του επιτρέψει να δει το παιδί του, να ξεκουραστεί, να συμμετέχει στην κοινωνία, να μορφωθεί, να δημιουργήσει.
Γιατί αλλιώς, τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αφήνει τον πολίτη χωρίς ελεύθερο χρόνο;
Είναι αυτό ανάπτυξη;
Το 13ωρο δεν είναι “εργαλείο ανάπτυξης”.
Είναι ένα σιωπηλό χτύπημα στην αξιοπρέπεια του εργαζόμενου, που μετατρέπει τη μέρα του σε ένα ατελείωτο πήγαινε-έλα ανάμεσα στη δουλειά και το σπίτι.
Και στο τέλος, του ζητά και να χαμογελά.
Όταν η εργάσιμη μέρα σου είναι μεγαλύτερη από τη ζωή σου, τότε δεν μιλάμε πια για εργασία — μιλάμε για υποδούλωση με ωράριο.
