Η υπόθεση του Πάνου Ρούτσι έχει συγκινήσει και διχάσει την κοινή γνώμη. Όταν μια υποψήφια ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δημοσίευσε φωτογραφία που τον απεικονίζει να κρατά κουτάλι, συνοδεύοντάς την με την ερώτηση «ή η μυωπία μου δεν με βοηθάει να δω καλά;», πυροδότησε νέο κύκλο αντιπαραθέσεων. Τι εννοούσε με αυτή τη δήλωση; Ποιο είναι το πλαίσιο και ποιοι οι κίνδυνοι όταν λεκτικές επιθέσεις στρέφονται ενάντια στον ίδιο τον αγώνα;
Τι είπε η Σεραφίνα Αβραμίδου
Σε ανάρτησή της στα social media, η Σεραφίνα Αβραμίδου αναδημοσίευσε μια φωτογραφία στην οποία ο Πάνος Ρούτσι κρατάει κουτάλι, γράφοντας:
«Συγγνώμη, αλλά στη φωτογραφία φαίνεται ο απεργός πείνας να κρατάει κουτάλι και να τρώει ή η μυωπία μου δεν με βοηθάει να δω καλά;»
Με αυτή τη φράση, δεν διατυπώνει ευθεία κατηγορία, αλλά θέτει υπό σκιά υποψίας τον ίδιο τον χαρακτήρα της απεργίας πείνας. Η ερώτηση υπονοεί αντίφαση: αφήνει τον αναγνώστη να αμφιβάλλει, χωρίς η ίδια να χρειάζεται να κάνει αποδείξεις.
Αξίζει να τονίσουμε ότι η φωτογραφία στην οποία αναφέρεται τραβήχτηκε μετά τη λήξη της απεργίας πείνας, όταν ο Ρούτσι είχε ήδη αρχίσει να λαμβάνει φαγητό. Επομένως, η χρήση της ως «απόδειξη ότι έτρωγε εν μέσω απεργίας» είναι παραπλανητική.
Η φράση «ή η μυωπία μου δεν με βοηθάει να δω καλά;» δεν είναι απλή ειρωνεία – αποτελεί μια στρατηγική υπονόμευσης: βασίζεται στην αμφιβολία. Η αποχή από ευθεία κατηγορία επιτρέπει στην αφήγηση να “στριμώξει” τον αγώνα μέσω υπαινιγμών, φορτώνοντας στον αναγνώστη την ευθύνη να αποφασίσει τι “πιθανόν συνέβη”.
Όταν δημόσια πρόσωπα χρησιμοποιούν αυτό το ύφος αντί για σαφή επιχειρήματα, δεν πλήττουν μόνον ένα πρόσωπο αλλά και τη δυνατότητα του δημόσιου διαλόγου. Η δυσπιστία μεταφέρεται από το “τι έγινε” στο “μήπως το έκανε έτσι;” – και σε μια κοινωνία με ήδη κλονισμένη εμπιστοσύνη στους θεσμούς, αυτό είναι επικίνδυνο.
