του Γιώργου Γαρυφάλλου
Σε μια εποχή που η διαφάνεια και η ελεύθερη πληροφόρηση θα έπρεπε να αποτελούν αυτονόητες αρχές ενός δημοκρατικού κράτους, έρχεται ένα έγγραφο της 2ης Υγειονομικής Περιφέρειας Πειραιά και Αιγαίου να μας θυμίσει ότι κάποιοι εξακολουθούν να λειτουργούν με όρους… άλλων εποχών.
Με την υπογραφή του Διοικητή κ. Χρήστου Ρόιλου, η εγκύκλιος που στάλθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2025, απαγορεύει ρητά στους Επιστημονικά Υπεύθυνους των μονάδων υγείας να δίνουν συνεντεύξεις ή να παρέχουν οποιαδήποτε πληροφόρηση σε δημοσιογράφους, αν δεν υπάρχει προηγούμενη άδεια του Διοικητή.
Με απλά λόγια, κανένας γιατρός, κανένας υπεύθυνος, κανένας άνθρωπος της πρώτης γραμμής δεν δικαιούται να μιλήσει για την κατάσταση στα νοσοκομεία, για τα προβλήματα των ασθενών, για τις ελλείψεις σε προσωπικό ή εξοπλισμό, αν δεν το εγκρίνει πρώτα η διοίκηση.
Αυτό σημαίνει ότι η αλήθεια περνά από “λογοκρισία” πριν βγει προς τα έξω. Ότι η ενημέρωση του πολίτη δεν είναι δικαίωμα αλλά “χάρη”. Ότι η δημόσια υγεία, αντί να είναι υπόθεση όλων, μετατρέπεται σε “ελεγχόμενο προϊόν” που διανέμεται μόνο με την άδεια του γραφείου Τύπου μιας ΥΠΕ.
Αν αυτό δεν είναι φίμωση, τότε τι είναι;
Αν αυτή είναι η “δημοκρατία” που πρεσβεύουν, τότε πρόκειται για μια δημοκρατία υπό επιτήρηση, μια δημοκρατία που φοβάται τον ίδιο της τον πολίτη.
Σε μια περίοδο που τα νοσοκομεία στενάζουν, το προσωπικό εξαντλείται και οι πολίτες περιμένουν ώρες για μια απλή εξέταση, το κράτος αντί να δώσει βήμα σε εκείνους που ζουν την πραγματικότητα, επιλέγει να τους φιμώσει.
Να τους απαγορεύσει να πουν την αλήθεια.
Να τους κάνει σιωπηλούς μάρτυρες μιας κατάστασης που πονάει, απλώς και μόνο γιατί η αλήθεια δεν βολεύει.
Η ελευθερία του λόγου και της ενημέρωσης δεν υπόκειται σε “έγκριση”. Δεν χρειάζεται σφραγίδες και πρωτόκολλα.
Αντιθέτως, είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται κάθε πραγματική δημοκρατία.
Όταν αρχίζεις να καθορίζεις ποιος θα μιλήσει και ποιος όχι, τότε δεν έχεις πια κράτος δικαίου, έχεις διοίκηση σιωπής.
Και η σιωπή, όταν επιβάλλεται, δεν είναι ποτέ ουδέτερη· είναι πολιτική στάση.
Το έγγραφο αυτό δεν είναι απλώς μια διοικητική οδηγία.
Είναι πολιτική δήλωση.
Είναι η ομολογία ότι το σύστημα δεν θέλει τον πολίτη ενημερωμένο, αλλά πειθαρχημένο.
Δεν θέλει τον δημοσιογράφο ελεύθερο, αλλά υπάκουο.
Και όσο τέτοια έγγραφα κυκλοφορούν με σφραγίδες και υπογραφές, τόσο πιο δυνατά πρέπει να ακούγεται η φωνή όσων αρνούνται να σωπάσουν.
Γιατί η αλήθεια, όσο κι αν προσπαθούν να την περιορίσουν, πάντα βρίσκει τρόπο να ακουστεί.
Και όταν ακουστεί, τότε καμία “εντολή διοίκησης” δεν μπορεί να τη σταματήσει.
